Ik ben getrouwd, vader van drie kinderen.

In de tijd dat mijn vrouw kleding maakte voor onze kinderen, ging ik met haar mee wanneer zij voor een stof naar Schröder (Den Haag)  ging, omdat we na afloop nog wat wilden rondkijken in het centrum.

Tijdens haar zoektochten naar de juiste stof wachtte ik af. Totdat zij op een keer vroeg: wil je ook eens meehelpen, ik kan niet vinden wat ik zoek. Daar hoorde ik van op, nog niet eerder had ik aanstalten gemaakt me met het proces te bemoeien. Om haar van dienst te zijn, begon ik met het bekijken van het enorme assortiment.

Tijdens het kijken veranderde er iets bij mij. De kleuren, de dessins, het materiaal waar de stof van gemaakt was, maakten iets in mij wakker. Tot mijn verbazing vond ik inderdaad een stof die zij over het hoofd had gezien en haar voldeed.  Ik was enthousiast geworden, en wilde er iets mee doen. 

 

Ik meldde mij aan bij een naaischool in Naaldwijk (mevr. Draaisma) en leerde het tekenen van een patroon met potlood en papier. Diverse patronen getekend en uitgevoerd. Een blouse voor onze zoon, een mooie nachtjapon voor de oudste dochter, een jasje voor mijn vrouw (ongevoerd). Ik was er de enige man, mijn lerares was enthousiast. Na twee jaar heb ik het laten vallen, mijn gezondheid liet te wensen over. Eén van de mede-cursisten was de "ster" tussen alle anderen. Zij maakte alles wat je maar dragen kon, tot ski-kleding toe.

 

In 2015 nam ik opnieuw les, in mijn huidige woonplaats Pijnacker, bij Petra Dijkgraaf, coupeuse. Weer de enige man. Ik concentreerde me op het maken van jasjes, werd haar "ster", wat wil zeggen dat ik een aparte plaats innam tussen de andere cursisten. Het zal te maken hebben met mijn passie en aanleg voor dit vak, waarin geen moeite me te veel was voor het beste resultaat. Het tekenen met de hand maakte plaats voor computertekenen. Zowel met de hand als met de computer vind ik patroontekenen leuk. Op een gegeven moment zei Petra dat ze mij alles wat zij wist over het maken van een jasje had verteld en door mij had laten uitvoeren. Ik zou op eigen kracht verder kunnen als ik dat wilde. 

Omdat  voor de gezelligheid blijven het normale lesgeld verschuldigd was, besloot ik op eigen houtje verder te gaan. Tijdens de lesperiode maakte ik geen jasjes, maakte alleen de werkstukken die mij werden opgegeven.

Zonder reclame te maken en zonder behulp van internet worden er her en der ruim twintig jasjes van mij gedragen. Meer dan de helft door dames van 60, 70+. Uitgangspunt was steeds een confectiemaat, die nooit voldeed en daarom aangepast moest worden. Daar leer je van. Ik heb maar 1 keer meegemaakt dat iemand een jasje uit het rek haalde dat perfect zat.

 

Elke dag ben ik er mee bezig, behoudens bezoek uit en thuis. Sinds een jaar ben ik begonnen met het maken van een tasje van dezelfde stof als het jasje. Bij o.a. Chanel moet je daarvoor apart betalen, maar bij mij hoort de tas er bij. Omdat je er in thuis moet raken, heb ik een klant bereid gevonden de tas te bekijken en er commentaar op te geven.

 

Tijdens een gesprek laatst met mijn ex-lerares vroeg ik welke prijs ik mocht rekenen voor een jasje met tas. Na overleg met een collega kwam ze uit op 600 tot 700 euro. Of een jasje door A of B gemaakt wordt, met in achtneming van bepaalde regels, is weinig verschil. Het komt aan met welke materialen het wordt gemaakt.

 

Ik heb een voorkeur voor stoffen tussen de 50 en 100 euro per meter. De voering maak ik van dupionzijde, het is verkrijgbaar in tientallen tinten. Ik heb een leverancier in Duitsland die een mooie kwaliteit levert. 

 

Fotograferen van het begin- (een lap stof) en het eindresultaat (een jasje) vraagt toewijding, goede apparatuur, aanleg voor het métier. Ik doe mijn best het resultaat dat vakmensen bereiken te evenaren.